ÖĞRETMEN YETİŞTİRMEDE PEDAGOJİK FORMASYON PROGRAMLARI

Eğitim fakültelerinde 4 senede verilen program bize 1,5 ay gibi kısa sürede verilmeye çalışılıyor buda eğitim sistemimizin üniversitelerde bile ne düzeyde olduğunu gösteriyor.Ülke olarak her şeyi oldu bittiye getirmeye alışık olduğumuza bir örnekte bu dönemde görmüş olduk.Bizden istenilen ise bu programı bu süre zarfında başarılı şekilde bitirmemiz ve kimse bize bu programı nasıl almak istersiniz diye sorulmadı bir anket bile yapılmadı.Eminim ki çoğu arkadaşım internet üzerinden değilde yüz yüze almayı tercih ederdi bunun için yaz tatilimizide verirdik yeter ki iyi bir eğitim alalım diye.Onun için eğitim fakültelerinde verilen uygulama.Bu sertifika programınında yararlı olduğunu düşünmüyorum.

Pedagojik formasyon dersleri bize ufak bir giriş yapmamızı sağlayarak eğitim ve öğretim nedir ve buna nasıl ve ne yolla devam edilir amaçlara uygunluk nasıl sağlanır gibi bir çok bildiğimizi sandığımız ama aslında farkların neler olduğunun farkına varabildiğimiz derlslerdir ve bence en büyük katkısı bir öğretmen nasıl düşünmeli ve ne yapmalı ,nasıl davranmalı gibi soruları kendimize sormamızı sağlamıstır. Eğer biz öğretmen niteliği hakkında yorum yapmak istiyorsak aldığı pedagojik eğitiminden değil hayat boyu insan yetiştirme sorumluluğu edinebilmiş mi biraz da buna bakmalıyız. Bence öğretmen yeterliliği her ne kadar tartışılsa da bu aldığımız eğitimlerin tam olarak bu yeterliliği öğretmen olmuş ve olacaklara tam olarak yeterlilik kazandırmadığını ve kendilerini yenilik ve eğitimi seven bireyler olmadığı sürece de gönülsüz duyguyla bu mesleği icra etmeye devam ettikleri sürece yeterliliğin sağlanamayacağı kanısındayım ama şu nu da belirteyim ki yurdumuzda çok öğretmenimiz de var yeterli ve gerçekten mesleğini tıpkı kendini hayata adamış şekilde devam ettiren onların da hakkını yemek istemem. Diğer taraftan aldğım eğitimin bana kazanımlarına gelirsem eğer; derslerin de bitimiyle en çok kazanım sağladığım alanları düşünürsüm vardığım kanı tabiki eğitmen ve eğitici nedir eğitim neye uygun ve nasıl yapılmalıdır gibi bir çok sorunun cevabı ve izleyebileceğim bazı yöntem ve stratejileri aklımda oluşturmaya ve nasıl uygulanacağına dair ipuçlarını da not etmeye başladım. Eğer biz sadece aldığımız bu eğitim ve teorikle öğretmen olabileciğimizi ve nitekli şekilde eğitmen olabileceğimizi düşünürsek bence yanılmış oluruz. Çünkü bu alanın eğitim eğer uygulama bazında bize bir şeyler kattı ve yeni şeylere yön verdiyse o zaman gerçekten bazı kazanım ve davranış değişiklikleri oluşmus ve geleneksel yöntemlerden kurtulup daha ideal ve sorgulayıcı öğretmen olma yoluna girebilmişizdir

Türk eğitim sistemi kapsamında verilen Pedagojik Formasyon, Eğitim Fakültelerinde verilmekte olana öğretmenlik eğitimi kadar yeterli düzeydedir. Bölüm okuyan bir birey üniversite yaşamı boyunca alanı hakkında yeterli düzeyde veya daha fazla bilgiye odaklanmaktadır. Buda bireyin alanı hakkında yeteri kadar bilgi ve beceriye sahip olduğunu göstermektedir. Pedagojik Formasyon ile bu bilgi birikiminin diğer birey ve topluluklarına nasıl, nerede, ne zaman, hangi metot ve yöntemlerle aktarılacağının farkına varılmasıyla doğru bilgi aktarımı yapıldığına inanıyorum. Bir bireyin bunu yapabilmesi için ayrıca kendide geliştirmesi gerekir. Buda tecrübeyle kazanılacak bir kazanımdır. Eğitim Fakültesi ya da Pedagojik Formasyon sonucunda bu kazanımları hemen kazanılamaz. Zaman ve tecrübeler ışığında bu kazanımlara ulaşıldığını düşünmekteyim.

bu görüşüne tamamen katılıyorum
Türkiye'deki Öğretmen Eğitimi Üzerine Bir Söylem: Nitelik mi, Nicelik mi?

Ali AZAR

Zonguldak Karaelmas Üniversitesi, Ereğli Eğitim Fakültesi, ZONGULDAK, TÜRKİYE

Anahtar Kelimeler: Öğretmen yetiştirilmesi, Nitelik, Nicelik

Öz

Gelişmiş ülkeler öğretmen eğitimi konusunda yeterli ve etkili uygulamalar uygulamakta ve bunları devamlı geliştirmektedir. Türkiye'de de öğretmen yeterliklerinin belirlenmesi ve bu doğrultuda nitelikli öğretmen yetiştirilmesi yönünde çeşitli çalışmalar yapılmaktadır. Bu konuda Milli Eğitim Bakanlığı, Yükseköğretim Kurumu ve üniversitelerin Fen Edebiyat ve Eğitim Fakülteleri'nin çeşitli çalışmaları olmuştur. Öğretmen yetiştirme politikalarında yapılan değişikliklerin ön çalışma ve planlama yapılmadan politik dayatmalar şeklinde gerçekleştirilmeye çalışılmış olması, verilen eğitimin niteliğinin düşmesine yol açmıştır. Pedagojik formasyon yolu ile de nicel yönden bir artış sağlanmaya çalışılmaktadır. Bu çalışmada, eğitimin temel taşlarından olan öğretmenlerin yetiştirilmesi, nitelik ve nicelik boyutunda değerlendirilmiştir.

Başa Dön

Öz

Giriş

Sonuç

Kaynaklar

Giriş

Eğitim insanlığın var oluşundan bu yana süregelen vazgeçilmez bir olgudur. Her milletin kendine özgü bir eğitim sistemi vardır. Bu sistem, o toplumun sosyal, kültürel, politik ve ekonomik değerlerine bağlı olarak kurulur ve geliştirilir. Başka bir söyleyişle; her eğitim sistemi ait olduğu toplumun normlarını yansıtmak ve o toplumun eğitimden beklediklerini gerçekleştirmek yükümlülüğündedir.

Toplumun eğitimden beklediği değerleri yerine getirmede en önemli faktör öğretmen faktörüdür. Bursalıoğlu'na (1994) göre “okul olarak adlandırılan sosyal sistemin en stratejik parçalarından biri öğretmendir”. Bir ülkede öğretmenliğin meslek oluşu, devletin öğretmen yetiştirme ve çalışma ölçütlerini ortaya koymasıyla gerçekleşmektedir. Ancak geçmişten günümüze öğretmen yetiştirmede ortaya konulan ve uygulanan ölçütlerin, çoğu zaman karmaşık, çelişkili ve yetersiz olduğu görülmektedir. Öğretmenlerin yetiştirilme süreci, okullardaki eğitim etkinliklerinin kalitesi için kilit bir süreçtir (Ataç, 2003). Bu nedenle, öğretmen yetiştirme sisteminin tüm bileşenlerinin, sürekli bir değerlendirme süreci içinde sorgulanması, bugünün ve geleceğin gerektirdiği nicelik ve nitelikte öğretmen yetiştirmek için sürekli iyileştirilmesi gerekmektedir.



Öğretmenlerin hizmet öncesi eğitimleri sırasında iyi yetiştirilmeleri ve aldıkları eğitime uygun olarak kendi branşlarında çalışmaları öğretmenlerin bu rollerini yerine getirmede önemli bir etken olarak görülmelidir. Öğretmenlik mesleği ve öğretmen yetiştirme süreci, küreselleşme süreci ile birlikte bilgi birikiminin hızla artması ve dolayısıyla yaşam tarzı, teknoloji ve yaşama bakış açılarının değişmesine paralel olarak farklı bir içerik kazanmıştır. Gelişmekte olan ülkelerin en önemli sorunlarından biri de eğitimin küreselleşme sürecine paralel olarak geliştirilmesi ve yaygınlaştırılmasıdır. Çünkü gelişmişliğin boyutlarından biri de yetişmiş insan gücüdür. Bir ülkede ekonomik, sosyal, siyasi, hukuki reformlar yapılsa dahi, eğitim sisteminde köklü reformlar yapılıp, yetişmiş insan gücü belli bir seviyeye getirilmedikçe yapılan reformların başarıya ulaşmadığı tarih te de gözlenmiştir.



ÖĞRETMEN YETİŞTİRME POLİTİKALARI

Her mesleğin belli değer ve ölçütleri vardır. Bir mesleğin gerektirdiği yeterlikleri ve eğitim biçimi diğer mesleklerden farklıdır. Yetişmiş insan gücünün önemini bilen batı ülkeleri, gerekli ve yeterli öğretim kadrolarına ulaşmak için her türlü tedbirlere başvurmuş ve hiçbir fedakârlıktan kaçınmayarak öğretmen yetiştirme sistemlerini geliştirmişlerdir. Gelişmiş ülkeler eğitim sistemlerini ve öğretmen yetiştirme düzenlerini sürekli sorgulayarak geliştirme çabalarını sürekleştirme yönünde olumlu adımlar atmıştır. Öğretmenlik mesleğinin yeterliklerine sahip öğretmen yetiştirme çabası, insan, özellikle nitelikli insan yetiştirme düzeninin temel belirleyicisi durumundadır. Bu bağlamda, Türkiye'de öğretmenlerin gerek hizmet öncesi gerekse hizmet içinde yetiştirilmeleri için tarihsel süreç içerisinde çeşitli modellere başvurulduğu görülmüştür. Öğretmen yetiştirme politikası eğitim sistemimizin en ciddi konusu olmasına rağmen ülkemizde bu iş yap-boz haline getirilmiş, bunun yanında öğretmenlik mesleğinin niteliği gittikçe düşürülmüştür. Öğretmen mesleğinin niteliksel yönünün giderek düşmesinin temel nedenleri arasında, öğretmen yetiştirme politikalarında yapılan değişikliklerin, eğitim sisteminin bütünlüğü içinde kapsamlı araştırma, ön çalışma ve planlama yapılmadan politik dayatmalar şeklinde gerçekleştirilmeye çalışılması gösterilebilir. Şu unutulmamalıdır ki; ülkemizde, öğretmen yetiştirmede model arayışında içinde yaşadığımız toplumun sosyal, kültürel, ekonomik ve coğrafi yapısına uygun olan bir model geliştirilmedikçe, bu sorunlar zamanla artarak devam edecektir. Tezsiz Yüksek Lisans ve Pedagojik Formasyon Sertifika Eğitimi Modeli gibi geçici tedbirlerle bu sorunların ortadan kalkmayacağına inanılmaktadır.



Ülkemizde 1982 yılına kadar öğretmenler Mîllî Eğitim Bakanlığı'na bağlı olan okullarda yetiştiriliyordu. 1982'ye kadar öğretmen yetiştirmeye yönelik politikalarda, amaçlar ve programlar yönünde sık sık değişiklikler olmuş, siyasi çıkar ve düşüncelerin de etkisiyle nicelik ön planda tutulmuş ve nitelik göz ardı edilmiştir. Öğrenci sayısında yıllar itibariyle ortaya çıkan artışlar öğretmen açığının değişik yöntemlerle giderilmesini zorunlu kılmış, böylece zaten çok kaynaklı olan öğretmen yetiştirme ölçütlerine, daha da farklı ve aralarında bir uyum bulunmayan başka yetiştirme kaynakları da eklenmiştir. 1982 tarihinde öğretmen yetiştirme görevi, 41 Sayılı Yüksek Öğretim Kurumları Teşkilatı Hakkında Kanun Hükmünde Kararname ile üniversitelere devredilmiştir. Böylece öğretmen yetiştirme sistemi yeni statü ve yapıya kavuşturulmuştur. Yüksek öğretmen okulları ve eğitim enstitüleri, eğitim fakülteleri adıyla yeniden teşkilatlandırılmıştır. Bundan böyle öğretmen yetiştirme işi üniversitelere, istihdam işi ise Mîllî Eğitim Bakanlığı'na devredilmiştir (Duman, 1988).



Öğretmen yetiştirme işi tamamen üniversite odaklı bir yapıya dönüştürülmüş olmasına rağmen halen kamuoyunda ve meslek çevrelerinde, öğretmenlerin mesleğin gerektirdiği ruh ve idealde yetiştirilmediğine yönelik iddialar ve bu sorunun çözümü için değişik öneriler ileri sürülmektedir. Örneğin, Varış (1988) bu yeni düzenlemenin gerekliliğini belirtmiş, fakat bir geçiş planı hazırlanmadan uygulamaya konulduğunu bununda başta öğretim elemanı sıkıntısı olmak üzere bazı sorunları ortaya çıkardığını söylemektedir. Koçer (1975) ise, öğretmen yetiştirmenin üniversitelerin temel fonksiyonları arasına alınmış olmasının, öğretmenliğin nitelikçe yükseltilmiş olmasına imkân sağladığını, fakat bu uygulamanın da birtakım problemleri beraberinde getirdiğini iddia etmektedir.



Türkiye'de 1996 yılına kadar öğretmen yetiştirme uygulamalarındaki aksaklıklar dikkate alınarak 1997 yılında eğitim fakültelerinin yeniden yapılandırılması süreci ile öğretmen yetiştirmede nitelik ön plana çıkarılmıştır. Böylece ilköğretime ve ortaöğretime öğretmen yetiştirme üniversitelerin çatısı altında eğitim fakülteleri ve fen-edebiyat fakültelerinde gerçekleştirilmiştir. Bu bağlamda tezsiz yüksek lisans programları uygulanmaya başlanmıştır. Yeniden yapılandırma süreci içerisinde bazı olumlu ve olumsuz noktalar araştırmacılar tarafından şu şekilde ortaya konmuştur:



Kızılçaoğlu (2006) Türkiye'de 1998-1999 eğitim-öğretim yılından itibaren eğitim fakültelerinde yeniden yapılandırma süreci içerisinde uygulanan öğretmen yetiştirme programlarının durumunu eleştirisel açıdan değerlendirdiği çalışmasında, birçok noktaya dikkat çekmiş ve bu programların yeniden geliştirilmesi gerekliliğini savunmuştur. Yeniden yapılandırma sürecinde araştırmacının vurguladığı bu önemli noktaları şöyle sıralayabiliriz. Süreç içerisindeki faaliyetler, Mîllî Eğitim Bakanlığı- Yükseköğretim Kurulu ve Fen Edebiyat-Eğitim Fakültesi işbirliğinin yetersizliği yüzünden gerçekçi ve ihtiyaca dönük olarak gerçekleştirilememiştir. Ortaöğretim branş öğretmeni yetiştirmeyi amaçlayan Tezsiz Yüksek Lisans Programları için öngörülen derslerin lisans dersleri olması, bu dersler ile yüksek lisans diploması, bilim uzmanı diploması verilmesi, bu programların Türkiye koşullarına, gerçeklerine uymaması, Programları tartışılır hale getirmiştir. Bununla birlikte, yeniden yapılandırmada tartışılan 3,5+1,5 ve 4+1,5 uygulamaları ile öğretmen adayları alandan uzaklaşmakta ve boşluğa düşmektedirler. Lisans programlarının 5 yıllık öğrenim süresi ile maddi sıkıntıya yol açması ve 8 yarıyıldan 7 yarıyıla indirilen lisans programları ile bazı derslerin eksik kalması, öğretmen adaylarının gerek lisans gerekse yüksek lisans öğrenimlerini yeterince tamamlayamamalarına yol açmaktadır. İlköğretim ve ortaöğretim müfredatlarında yapılan değişiklikler, öğretmen yetiştirme programlarının içeriğine yansıtılmamış, dersler ve içerikler güncellenmemiş, programlarda alan ve alan eğitimi derslerinin ağırlığı artırılmamıştır. Bunun yanı sıra dersler arasında aşamalı ve birbirini tamamlayıcı mantıksal ilişki kurulamamış, seçmeli derslerin belirlenmesinde öğrenci ihtiyaçları yerine öğretim elemanlarının eğilimleri ve tercihleri ölçüt olmuş ve okul deneyimi ile öğretmenlik uygulaması konusunda eğitim fakültelerinin öğretim elemanları yeterince eğitilememiştir. Ayrıca personel eksikliği sebebiyle, sadece 3-4 öğretim elemanı ile faaliyetlerini sürdüren programlar ve bu programlarda haftada 40 saat derse girerek geleceğin öğretmenlerini yetiştiren öğretim elemanları mevcuttur (Anabilim dallarına dönüş sıkıntılara yol açmaktadır). Alan eğitimi çalışmalarındaki artış ve başlatılan Akreditasyon süreci ise; Eğitim fakültelerinin yeniden yapılandırma sürecinde olumlu gelişmeler olarak nitelendirilmektedir.



Atanur Başkan, Aydın ve Madden (2006) tarafından yürütülen bir başka çalışmada ise; Türkiye'de uygulanmakta olan öğretmen yetiştirme modeli, farklı ülkelerdeki uygulamalar ile, öğretmen yetiştirme politikaları, öğrenci seçme ve yetiştirme süreci ve öğretmenlerin mesleğe atanma koşulları gibi boyutlar göz önüne alınarak karşılaştırılmıştır. Çalışmada Türkiye'de, eğitim fakültelerine öğrenci seçme sürecinin ve öğretmen yetiştirme sisteminin teknik ve akademik boyutlarının yeniden düzenlenmesi gerekliliği vurgulanmıştır. Ayrıca, öğretmenlik programları derslerinin, genel kültür, öğretmenlik meslek bilgisi ve okul uygulamaları boyutlarına ağırlık verilmediği tespit edilmiş; öğretmen eğitimi süreci sonunda, adayların performanslarını sergileyebilecekleri uygulama sınavlarının ve meslek öncesinde alan bilgilerini de ölçmeye yönelik sınavların gerekliliğine dikkat çekilmiştir.



Eğitim fakültelerinde gerçekleşen bu yeniden yapılandırılma süreci sonrası, öğretmen yetiştirme odaklı gerek lisans gerekse tezli/tezsiz lisansüstü programlarında yaşanan sıkıntılar ile küresel dünyada öğretmen eğitimi özelliklede öğretmen yeterlikleri konusunda yapılan reformlar ve yeniliklerin takip edilmesi zorunluluğu, tüm bu öğretmen yetiştiren programların yeniden gözden geçirilmesi gerektiğine işaret etmektedir. Türkiye'de öğretmen eğitiminde tarihsel süreç içerisinde başvurulan çeşitli model arayışları, 2009-2010 eğitim-öğretim yılında Yüksek Öğretim Kurulunca alınan bir kararla, ortaöğretime öğretmen yetiştirme amacıyla açılmış olan Tezsiz Yüksek Lisans Programlarının Kapatılarak, Pedagojik Formasyon Sertifika Eğitimi ile bu okulların öğretmen ihtiyacının karşılanması noktasına ulaşmıştır.



Bu kapsamda YÖK Kurulu, eğitim fakültesi dışındaki fen-edebiyat fakültesi bölümlerindeki öğrencilerin ortaöğretim alan öğretmeni olmaları için mezuniyetten sonra aldıkları ‘Tezsiz Yüksek Lisans' eğitimine son vererek bu eğitimi Pedagojik Formasyon Sertifika Eğitimine dönüştürülmesine karar vermiştir. Böylece, Ortaöğretim Alan Öğretmenliği Tezsiz Yüksek Lisans Programına 2010 - 2011 eğitim-öğretim yılından itibaren öğrenci alınmasına son verilmiştir. Bu programda öngörülen dersler Pedagojik Formasyon Sertifika Eğitimi programında yeniden şekillendirilmiş ve hem Fen-Edebiyat fakültelerinde okuyan öğrencilerin öğrenimleri sırasında almalarına hem de mezun olanların programdam faydalanmasına izin verilmiştir. Bu durum, ülkemizde ortaöğretim kademesinde branş öğretmeni olarak istihdamına ihtiyaç bulunmayan öğretmen sayısının artmasına neden olmuş ve ayrıca eğitim fakültelerinin çatısı altında örgün eğitim içerisinde yapılan nitelikli öğretmen eğitimini sekteye uğratmıştır.



Başa Dön

Öz

Giriş

Sonuç

Kaynaklar

Sonuç

Sonuç olarak, Milli Eğitim Bakanlığı bir yandan öğretmenlerin nitelikli yetiştirilmesi amacıyla özellikle öğretmen yeterliklerinin belirlenmesine yönelik bir çok çalışma gerçekleştirirken; öte yandan da açılan bu pedagojik formasyon sertifika eğitimi programları ile isteyen herkese, belirlenen öğretmen yeterliklerini göz ardı ederek öğretmenlik yolunu açmaktadır. Böylelikle oluşan bu ikilem, nitelikli öğretmen yetiştirme konusunda kamuoyunda çok ciddi endişeler yaratmaktadır.

Başa Dön

Öz

Giriş

Sonuç

Kaynaklar

Kaynaklar

1) Ataç, E. (2003). “21. Yüzyılda Öğretmen Eğitimi: Türkiye'de Öğretmen Eğitiminin Değerlendirilmesi” konulu panelde yaptığı açılış konuşması. 18 Nisan 2003/Anadolu Üniversitesi, Eskişehir. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 13(2), 1-31.



2) Atanur Baskan, G., Aydın, A., & Madden, T. (2006). Türkiye'deki Öğretmen Yetiştirme Sistemine Karşılaştırmalı Bir Bakış. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15(1), 35-42.



3) Azar, A. (2006). Öğretmen Yetiştirmede Uygulamalar ve Gelişmeler. Erçetin S., & Tozlu N (Ed.), Eğitim Bilimine Giriş. Ankara: Hegem Yayınları.



4) Bursalıoğlu, Z. (1994). Okul Yönetiminde Yeni Yapı ve Davranış. Ankara: Pegem Yayınları.



5) Duman, T. (1988). Türkiye'de Öğretmen Yetiştirme Problemi. Doktora tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.



6) Kızılçaoğlu, A. (2006). Eğitim Fakültelerinde Yeniden Yapılandırma Sürecine İlişkin Eleştiriler ve Öneriler. Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8(14), 132-140.



7) Koçer, H. A. (1975). Eğitim Reformları Açısından Öğretmen Yetiştirmede Problemler. A.Ü. Eğitim Fakültesi Dergisi, 6, 1-4.



8) Varış, F. (1988). Eğitimde Yenileşme Kavramı. A.Ü. Eğitim Fakültesi Dergisi, 15, 1.

Pedagojik Formasyon alınarak olunan öğretmenliği bence herkes hakediyor. çünkü okuduğu bölümün bütün derslerini ayrıntısıyla görerek o bölümle ilgili her şey hakkında bilgi sahibidir. Ve böyle bir öğrenci bu sertifikayı hak ediyor. Pedagojik formasyonda dersler bence yeterlidir. çünkü yaklaşık 16 seneden beri öğrenciyiz ve gördüğümüz derslerin içeriğini az çok biliyoruz ve bu yüzden bu dersler bize sanıldığından çok zor gelmiyor. Ama süresi kısa olduğu için biraz zorlanıyoruz. Onun dışında staj süreside biraz uzatılmalı. biz adaylar öğrencilere daha iyi ders anlatmak için biraz pratik kazanmalıyız.

Cumhuriyet kurulduktan sonra ilkokulların yaygınlaştırılması ile zamanla artan öğretmen ihtiyacı sonrasında diğer ortaokul yüksek okul kademelerinde de MEB tarafından yetiştirilen (ücretli öğretmenlik , yedek subay öğretmenlik,yardımcı öğretmenlik gibi ) öğretmenlerle karşılanmaya çalışılsa da sürekli değişen eğitim politikaları , bu eğitim sistemlerine ayak uyduramayan öğretmenler , uyum süreci başlamadan biten öğrenciler gibi bir çok problem nedeniyle zaten geçmişten bugüne zincir halinde eksik yahut yetersiz tanımlayabileceğimiz bir çok öge ile bu sisteme dahil oluyoruz.Nicelik bakımından yeterli oluyorken nitelik bakımından düşüşe gidiyoruz ; yani en başında eğitim hayatımızda bulunan yetersizlikler ile bu günlere kadar geliyor ve aynı yetersizliği belki de çoğumuz fark etmeden öğretmen adayı haline geliyor, kendi yetersizliklerimizle bir başka öğrenciyi yetiştirmeye çalışıyoruz. Eğer ülkemizde öğrencilerin bireysel farklılıkları göz önünde bulundurularak sınav sistemimiz düzenli ilerlese ve herkes gerçekten ilgi alanına, yapabileceği mesleğe göre eğitim süreci içerisine girseydi ve eğitim fakülteleri noktasında gerçek anlamda birer öğretmen adayı olarak yetiştirilseydi eğitim fakültelerinin gerçekten öğretmen adaylarını yetiştirme konusunda yeterli olduğunu söyleyebilirdik. Her üniversitenin fakülte farklılığını , fakültelerde bulunan öğretmenlerin eğitim ve öğretim konusuna bakış açısının, verdiği önemin , gayretin, bir öğretmen adayı yetiştiriyor olma bilincinin ve buna yönelik ders işleyiş yöntemlerinin , ölçme değerlendirme stratejilerinin farklı olduğunu düşündüğümüzde öğretmen adaylarınında birbirine bağlı bu zincirde bir çok farklı nitelik kazandığını bazılarının sadece ölçme ve değerlendirme aşamalarında ezbere sistemle öğretmenliğe adım attıklarını söyleyebiliriz. Bu açıdan bakıldığında benim fikrim eğitim fakülteler mi pedagojik formasyon programı mı sorusunda eğitim fakültelerinin nitelik ve daha geniş bir sürede gerçekleşmesi bakımından daha önde olduğunu söylesekte her iki programında eksikliklerinin ülkemizde daima var olduğunu kabul etmeliyiz.
Diğer bir tartışma konusu olan öğretmen yeterliliğine gelecek olursak yine konunun eğitim sistemindeki yanlışlarla doluluğunu ele almadan konuşulmayacağını düşündüğümü belirtmek isterim. Nicelik bakımından belki de fazlaca yeterli olan öğretmenlik mesleği nitelik bakımından her öğretmenlik branşında yetersizliklerle dolu. Sınav sisteminde aldığı puanlar ile öğretmenliğe ilk adımı atan aslında belkide sadece bilim olarak sanat olarak bu mesleklerle ilgilenmek isteyen bir çok öğrenciye hem bu sistemle ket vuruluyor hem de belki de farkında olmadan ülkenin geliştirilmesi gereken pek çok alanda geri kalmasına neden oluyor. İnsanlar yaşama kolaylığı , çıkış yolu , düzenli yaşam gibi tanımlanan kriterler için öğretmenlik mesleğine yığılıyor. Gerçekten öğretme ve öğrenme bilincinde öğretmenler yetişmiyor. Şu an görmekte olduğumuz bu pedagojik formasyon programının şahsım adına gerekli yeterliliği kazandırdığını düşünmüyorum. Özellikle uzaktan eğitim oluşu bence eğitim sürecinin kalitesini düşürüyor. Şöyle ki öğrenciler öğrenim gördükleri bölümlere göre zaten öğretmenlik mesleğine yönelik tutumları farklı oluyor. Bu kadar farklı alandan öğrencinin olduğu programların internet üzerinden değilde yüz yüze sınıflarda eğitim görmeleri ders içerisinde etkileşimi daha olumlu ve kalıcı kılacağını düşünüyorum. Ayrıca uzun süreli bir eğitimin yarı yarıya sıkıştırılarak verilmeye çalışılması da bilgilerin ezbere hafızaya alınmasına neden oluyor ve yeterli nitelikte öğrenim gerçekleşmiyor.
Ayrıca eğitim sırasında sürekli kendi adıma '' bu eğitim anlayışı gerçekten öğretmenlerimiz tarafından benimsendi mi ? Benimsendi ise biz bu verilen örnekleri neden göremiyoruz , peki bu ölçme değerlendirme yöntemlerinden kaçını bilinçli şekilde kullandılar ? gerçekten sınıf başarısı adına birşeyleri öğrenmeye ve geliştirmeye çalışan öğretmenlerim oldu mu ? '' gibi soruları sorarken derste bunları şurda kullanacaksınız diye not düşürülen çoğu noktayı hala tam olarak nerede ve nasıl uygulayacağımı, kullanacağımı anlamadığımı ; diğer bir yandan bu pedagojik formasyon eğitimini veren bazı öğretmenlerimin zaten ezbere bir anlayışla şu an bize öğretmek kelimesini kullanmak istemesem de birşeyleri ' öğretiyor gibi ' yaptıklarını ,bu işi gerçekten isteyerek mi kabul ettiklerini yoksa zorla mı bu mesleği seçerek buralara kadar geldiklerini sorguluyor , düşünüyorum kişisel olarak kendimi eksik bulduğum noktada bunu ortadan kaldıracak uygulama kısmında ise haftada bir iki günün ki çoğu dönemde gerçekten verimli geçtiğini duymadığımı da katarak yetersiz kalacağına inandığımı eğitim sonrası herşeyin kişisel beceri , istek ve kararlılığımıza göre nitelik kazanacağına inandığımı söyleyebilirim.

Kaynak : Sürekli Değiştirilen Öğretmen Yetiştirme Sistemi / Nevin  Saylan - Balıkesir Üniversitesi
Kastamonu Eğitim Dergisi Mayıs 2011 - Cilt :19 No :2  S: 427-438
œŠ